Παραθέτω αυτούσιο ένα άρθρο από τον Σερβιτόρο της Εύβοιας, που δείχνει πως, οι κυβερνώντες και διοικούντες αυτή την χώρα,θυσιάζουν δίχως ίχνος ντροπής έναν ακόμα παράδεισο, μπροστά στην ιδέα του εύκολου πλουτισμού:
Πάει καιρός που την ανακαλύψαμε αυτή τη μαγευτική γωνία της Εύβοιας, μια περιοχή που απλώνεται εκεί γύρω από το χωριό Μετόχι. Όσοι την επισκέπτονται αντικρίζουν ένα μοναδικό τοπίο: πρασινογάλαζα νερά, παραλίες όπου συχνάζουν οι γλάροι για να ξαποστάσουν, παρθένα δάση και σπάνια είδη πουλιών και θηλαστικών. Πληροφορούμαστε τώρα ότι η περιοχή αυτή, περίπου 10.000 στρέμματα, παραχωρείται στην εταιρεία παραγωγής νικελίου «Λάρκο» για τη διενέργεια ερευνητικών γεωτρήσεων με στόχο τη μετέπειτα εκμετάλλευση του χώρου. Το συγκεκριμένο δικαίωμα το απέκτησε η εταιρεία από οριστικές παραχωρήσεις και επίσης από μεταβίβαση δικαιωμάτων μεταλλοκτησίας που ανήκαν σε άλλη υπό εκκαθάριση μεταλλευτική εταιρεία.
Πρόκειται για δικαιώματα βασισμένα στον απαρχαιωμένο μεταλλευτικό κώδικα του 1973, που θεωρεί ότι κάθε εκμετάλλευση μεταλλείου είναι υπόθεση «εθνικής ωφελείας» και υπέρτερη οποιασδήποτε άλλης οικονομικής ανάπτυξης.
Και η περίπτωση αυτής της περιοχής της Εύβοιας δεν είναι βέβαια η μόνη. Από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη ανάλογοι μικροί παράδεισοι έχουν θυσιαστεί στο βωμό του κέρδους και της δήθεν εθνικής ωφέλειας.
Κληρονομιά της χούντας είναι ο ισχύων μεταλλευτικός κώδικας που καθορίζει το χαρακτηρισμό των μεταλλευτικών περιοχών. Στον κώδικα αυτόν ορίζεται ότι η μεταλλευτική εκμετάλλευση είναι υπόθεση «εθνικής ωφελείας» και ως τέτοια έχει προτεραιότητα έναντι όλων των υπόλοιπων δραστηριοτήτων. Το θεσμικό πλαίσιο για τις μεταλλευτικές περιοχές αποσκοπεί στη διευκόλυνση της άσκησης της μεταλλείας αφαιρώντας το όποιο εμπόδιο, στραγγαλίζοντας δηλαδή όλες τις άλλες, πιθανόν ανταγωνιστικές, δραστηριότητες. Το δικαίωμα στη μεταλλειοκτησία, με λίγα λόγια, κατισχύει ακόμη και του δικαιώματος στην ιδιοκτησία. Ελάχιστα όπλα για να καταπολεμήσουν τις παραχωρήσεις περιοχών για μεταλλευτική εκμετάλλευση έχουν στη διάθεσή τους οι τοπικές κοινωνίες και τα όργανα αυτοδιοίκησης, αφού συνήθως έρχονται αντιμέτωπες με μια ήδη διαμορφωμένη κατάσταση και μικρά είναι τα περιθώρια κινήσεων. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατά κανόνα μέχρι το στάδιο του ορισμού μιας περιοχής ως μεταλλευτικής, δεν υπάρχει καμιά ενημέρωση των πολιτών ούτε και γνωμοδότηση του Νομαρχιακού Συμβουλίου. Η προκαταρκτική περιβαλλοντική εκτίμηση/αξιολόγηση δίνεται από το υπουργείο Ανάπτυξης, χωρίς να απαιτείται γνωμοδότηση των οργάνων αυτοδιοίκησης.
Εκβιαστικά τίθεται συνήθως -όπως καταγγέλλει με κάθε ευκαιρία το Πρατήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων- στους κατοίκους το δίλημμα «ναι ή όχι στο μεταλλείο», που ισοδυναμεί με «μεταλλείο ή ανεργία», όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, αφού ο νόμος δεν αφήνει άλλες επιλογές ανάπτυξης της περιοχής.
Ένα παράδειγμα για όσα ειπώθηκαν είναι εκείνα που συνέβησαν το 2003 όταν οι νομάρχες Ροδόπης και Έβρου, υπακούοντας στην καθολική αντίρρηση των πολιτών της Θράκης να δεχθούν μεταλλεία χρυσού, αρνήθηκαν να υπογράψουν τη μετατροπή έκτασης στα σύνορα των δύο νομών σε οριστική παραχώρηση μεταλλείου. Η ενδιαφερόμενη εταιρεία «Χρυσωρυχεία Θράκης» πήγε τους νομάρχες στα δικαστήρια, κατηγορώντας τους για παράβαση καθήκοντος! Τα δικαστήρια αθώωσαν μεν τους νομάρχες, αλλά για λόγους τυπικούς. Η ουσία του προβλήματος, το αν δηλαδή ο νομάρχης (το εκτελεστικό όργανο του νομαρχιακού συμβουλίου) έχει το δικαίωμα να πράξει αυτό που απαιτεί η κοινωνία, παρέμεινε ασαφές.
Είναι προφανές ότι μια παρόμοια πολιτική, πέρα από τις καταστροφές που επιφέρει στο περιβάλλον, πλήττει καίρια την οικονομία των κοινοτήτων που γειτνιάζουν με τις περιοχές χαρακτηρισμένες ως μεταλλευτικές, αφού εκεί δημιουργούνται συνθήκες οικονομικής κρίσης. Οι αξίες των ακινήτων πέφτουν, οι δυνατότητες απασχόλησης στην περιοχή μειώνονται και τα περί «αρμονικής συνύπαρξης μεταλλείων και άλλων δραστηριοτήτων», ακόμα και τουρισμού, αποδεικνύονται ανέφικτα, αφού η ίδια η νομοθεσία απαγορεύει σε αυτές τις περιοχές άλλες από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες.
Παράλογα μοιάζουν όσα ειπώθηκαν σε μια εποχή όπου η αναβάθμιση των συνθηκών ζωής των πολιτών, η προστασία της υγείας τους και η διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος οφείλουν να αποτελέσουν τις υπέρτατες αξίες μιας κοινωνίας.
Δεν είναι επίσης δυνατόν στις ημέρες μας, όπου η αειφορία έχει ανακηρυχθεί στη βασικότερη συνιστώσα κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, να συζητιέται ακόμη η καταστροφή ολόκληρων βουνών με στόχο την απόληψη μερικών γραμμαρίων μετάλλου. Και όλα αυτά χάρη σε έναν αποικιοκρατικό νόμο ο οποίος αντιμετωπίζει τους κατοίκους ορισμένων περιοχών, που επιλέγονται για μεταλλευτική εκμετάλλευση, σαν Ινδιάνους την εποχή των Ισπανών κατακτητών.
Είναι σαφές ότι ο μεταλλευτικός κώδικας χρήζει το συντομότερο ριζικής αναμόρφωσης για να απαντήσει στις ανάγκες μιας σύγχρονης και οικολογικά ευαίσθητης κοινωνίας.
Πρόκειται για δικαιώματα βασισμένα στον απαρχαιωμένο μεταλλευτικό κώδικα του 1973, που θεωρεί ότι κάθε εκμετάλλευση μεταλλείου είναι υπόθεση «εθνικής ωφελείας» και υπέρτερη οποιασδήποτε άλλης οικονομικής ανάπτυξης.
Και η περίπτωση αυτής της περιοχής της Εύβοιας δεν είναι βέβαια η μόνη. Από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη ανάλογοι μικροί παράδεισοι έχουν θυσιαστεί στο βωμό του κέρδους και της δήθεν εθνικής ωφέλειας.
Κληρονομιά της χούντας είναι ο ισχύων μεταλλευτικός κώδικας που καθορίζει το χαρακτηρισμό των μεταλλευτικών περιοχών. Στον κώδικα αυτόν ορίζεται ότι η μεταλλευτική εκμετάλλευση είναι υπόθεση «εθνικής ωφελείας» και ως τέτοια έχει προτεραιότητα έναντι όλων των υπόλοιπων δραστηριοτήτων. Το θεσμικό πλαίσιο για τις μεταλλευτικές περιοχές αποσκοπεί στη διευκόλυνση της άσκησης της μεταλλείας αφαιρώντας το όποιο εμπόδιο, στραγγαλίζοντας δηλαδή όλες τις άλλες, πιθανόν ανταγωνιστικές, δραστηριότητες. Το δικαίωμα στη μεταλλειοκτησία, με λίγα λόγια, κατισχύει ακόμη και του δικαιώματος στην ιδιοκτησία. Ελάχιστα όπλα για να καταπολεμήσουν τις παραχωρήσεις περιοχών για μεταλλευτική εκμετάλλευση έχουν στη διάθεσή τους οι τοπικές κοινωνίες και τα όργανα αυτοδιοίκησης, αφού συνήθως έρχονται αντιμέτωπες με μια ήδη διαμορφωμένη κατάσταση και μικρά είναι τα περιθώρια κινήσεων. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατά κανόνα μέχρι το στάδιο του ορισμού μιας περιοχής ως μεταλλευτικής, δεν υπάρχει καμιά ενημέρωση των πολιτών ούτε και γνωμοδότηση του Νομαρχιακού Συμβουλίου. Η προκαταρκτική περιβαλλοντική εκτίμηση/αξιολόγηση δίνεται από το υπουργείο Ανάπτυξης, χωρίς να απαιτείται γνωμοδότηση των οργάνων αυτοδιοίκησης.
Εκβιαστικά τίθεται συνήθως -όπως καταγγέλλει με κάθε ευκαιρία το Πρατήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων- στους κατοίκους το δίλημμα «ναι ή όχι στο μεταλλείο», που ισοδυναμεί με «μεταλλείο ή ανεργία», όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, αφού ο νόμος δεν αφήνει άλλες επιλογές ανάπτυξης της περιοχής.
Ένα παράδειγμα για όσα ειπώθηκαν είναι εκείνα που συνέβησαν το 2003 όταν οι νομάρχες Ροδόπης και Έβρου, υπακούοντας στην καθολική αντίρρηση των πολιτών της Θράκης να δεχθούν μεταλλεία χρυσού, αρνήθηκαν να υπογράψουν τη μετατροπή έκτασης στα σύνορα των δύο νομών σε οριστική παραχώρηση μεταλλείου. Η ενδιαφερόμενη εταιρεία «Χρυσωρυχεία Θράκης» πήγε τους νομάρχες στα δικαστήρια, κατηγορώντας τους για παράβαση καθήκοντος! Τα δικαστήρια αθώωσαν μεν τους νομάρχες, αλλά για λόγους τυπικούς. Η ουσία του προβλήματος, το αν δηλαδή ο νομάρχης (το εκτελεστικό όργανο του νομαρχιακού συμβουλίου) έχει το δικαίωμα να πράξει αυτό που απαιτεί η κοινωνία, παρέμεινε ασαφές.
Είναι προφανές ότι μια παρόμοια πολιτική, πέρα από τις καταστροφές που επιφέρει στο περιβάλλον, πλήττει καίρια την οικονομία των κοινοτήτων που γειτνιάζουν με τις περιοχές χαρακτηρισμένες ως μεταλλευτικές, αφού εκεί δημιουργούνται συνθήκες οικονομικής κρίσης. Οι αξίες των ακινήτων πέφτουν, οι δυνατότητες απασχόλησης στην περιοχή μειώνονται και τα περί «αρμονικής συνύπαρξης μεταλλείων και άλλων δραστηριοτήτων», ακόμα και τουρισμού, αποδεικνύονται ανέφικτα, αφού η ίδια η νομοθεσία απαγορεύει σε αυτές τις περιοχές άλλες από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες.
Παράλογα μοιάζουν όσα ειπώθηκαν σε μια εποχή όπου η αναβάθμιση των συνθηκών ζωής των πολιτών, η προστασία της υγείας τους και η διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος οφείλουν να αποτελέσουν τις υπέρτατες αξίες μιας κοινωνίας.
Δεν είναι επίσης δυνατόν στις ημέρες μας, όπου η αειφορία έχει ανακηρυχθεί στη βασικότερη συνιστώσα κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, να συζητιέται ακόμη η καταστροφή ολόκληρων βουνών με στόχο την απόληψη μερικών γραμμαρίων μετάλλου. Και όλα αυτά χάρη σε έναν αποικιοκρατικό νόμο ο οποίος αντιμετωπίζει τους κατοίκους ορισμένων περιοχών, που επιλέγονται για μεταλλευτική εκμετάλλευση, σαν Ινδιάνους την εποχή των Ισπανών κατακτητών.
Είναι σαφές ότι ο μεταλλευτικός κώδικας χρήζει το συντομότερο ριζικής αναμόρφωσης για να απαντήσει στις ανάγκες μιας σύγχρονης και οικολογικά ευαίσθητης κοινωνίας.
Υ.Γ.Η φωτογραφία είναι από το site www.gianniskofinas.com και δείχνει το βουνό κοντά στο χωριό Μετόχι της Εύβοιας!
Αναρτήσεις
0 σχόλια on "ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ!ΑΙΤΙΑ Ο ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ!"
Δημοσίευση σχολίου