Archives for 1/5/09

ΔΑΣΟΣ ΚΑΪΑΦΑ: Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΑΜΜΕΝΑ!

On: 25.5.09



Η κατάσταση που επικρατεί στο δάσος του Καϊάφα, έχοντας περάσει πια ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από την περίοδο των πυρκαγιών της Ηλείας, είναι απογοητευτική.

Ότι απέμεινε από τη φωτιά… ισοπεδώθηκε από τα μεγαλεπήβολα σχέδια των αυτόκλητων «ειδικών» (Ε.Τ.Α., εργολάβοι & δασαρχείο).

Συγκεκριμένα, με πρόσχημα τον καθαρισμό του δάσους από τα καμένα, όργωσαν και ισοπέδωσαν την περιοχή με βαριά ερπυστριοφόρα μέσα, καταπατώντας την φυσική αναγέννηση του δάσους, με τελικό αποτέλεσμα την μετάλλαξη του τοπίου από δάσος σε άνυδρους αμμόλοφους με έντονα σημάδια ερημοποίησης.

Ωστόσο, αξίζει να αναφέρουμε ότι το καμένο δάσος αποτελεί τη φυσική σκέπη για την προστασία των νέων βλασταριών ακολουθώντας την διεργασία της φυσικής αναγέννησης, η οποία είναι μια διαδικασία που προκύπτει μέσα από την αποδόμηση και αποσύνθεση του «παλιού» και προσφέρει τις κατάλληλες συνθήκες για τη δημιουργία του «νέου» (λίπανση και εμπλουτισμό του εδάφους από την νεκρή οργανική ύλη).

Κατά την πάροδο του καλοκαιριού του 2008, μπουλντόζες και γερανοί έμπαιναν στο χώρο του δάσους με σκοπό την απομάκρυνση και πώληση των καμένων και ζώντων δέντρων, συνθλίβοντας στο πέρασμα τους τα νέα βλαστάρια που γεννιόντουσαν.

Απέναντι σε αυτές τις πρακτικές δημιουργήθηκε ένα κίνημα για την σωτήρια του Καϊάφα από τα αρπακτικά σχέδια των εργολάβων το οποίο κατάφερε την προσωρινή απομάκρυνση των βαρέων αυτών οχημάτων από την περιοχή του δάσους.

Υπό την πίεση του κινήματος και την δημοσιότητα που πήρε το θέμα, η Ε.Τ.Α. και οι τοπικοί παράγοντες, κατά την περίοδο του φθινοπώρου του 2008, ξεκίνησαν “events” εθελοντικών αναδασώσεων, χρυσώνοντας το χάπι της εγκληματικής εγκατάλειψης του δάσους. Ωστόσο, οι προσπάθειες αναδάσωσης ήταν ανεπιτυχής, λόγω της προηγούμενης καταστροφής που υπέστη το έδαφος.

Σήμερα, η εικόνα που αντιμετωπίζει ο επισκέπτης στο δάσος του Καϊάφα είναι αντιφατική. Στο μεν δάσος, το οποίο έχει μείνει ανέπαφο από την ανθρώπινη παρέμβαση, έχει ξεκινήσει η διαδικασία της φυσικής αναγέννησης, ενώ στο άλλο σημείο η καταστροφή φθάνει σε όρια μη αναστρέψιμα.

Σήμερα τα βαρέα μηχανήματα επεξεργασίας ξύλου έχουν «κρυφτεί» εντέχνως πίσω από τους αμμόλοφους. Τα μουλάρια, τα οποία χρησιμοποιούν οι εταιρείες για την απομάκρυνση των κορμών μέσα από το δάσος, αφήνονται ελεύθερα, μη δίνοντας τους τροφή, με συνέπεια να τρώνε και να καταπατάνε τα νέα βλαστάρια.

Όπως επίσης, μέσα στο χώρο του δάσους υπάρχουν στάνες με αιγοπρόβατα. Αριστερά και δεξιά του δρόμου είναι στοιβαγμένα ξύλα που πωλούνται προς όφελος τοπικών συμφερόντων.

Ο Καϊάφας είναι άλλη μια θλιβερή απόδειξη της θέσης των κρατούντων για το περιβάλλον και για όσα προετοιμάζουν για την οικονομική αφαίμαξη της περιοχής. Απέναντι στα σχέδια τους για ήπιες παρεμβάσεις για «οικολογικά θέρετρα εναλλακτικού τουρισμού και οικολογικές ιόνιες οδικές αρτηρίες» και απέναντι στην σχεδιασμένη εγκατάλειψη του Καϊάφα, πρέπει να στηθεί ένα κίνημα με συνέχεια.

Ο Καϊάφας, το προστατευόμενο δάσος της Στροφυλιάς, δεν είναι εμπόρευμα! Δεν ανήκει ούτε στα μεγάλα ούτε στα μικρά τοπικά συμφέροντα!

Το δάσος είναι ελεύθερο δημόσιο κοινωνικό αγαθό.

Απαιτούμε την άμεση απομάκρυνση των βαρέων οχημάτων και των “οικολογικών” μέσων που καταστρέφουν την φυσική αναγέννηση του δάσους.

Να φύγουν οι εργολάβοι από τον Καϊάφα και από κάθε δάσος, ποταμό, πάρκο & ελαιώνα…

Πανηλειακή Επιτροπή Αγώνα για τις πυρόπληκτες περιοχές


Το παραπάνω κείμενο είναι από το econews.gr.

Επιτέλους ας καταλάβουν ορισμένοι ότι η φύση είναι κληρονομιά όλων μας και κανένα χρηματικό ή άλλο κέρδος δεν πρέπει να μπαίνει πάνω από το κοινό όφελος, που είναι η αναγέννηση των κατεστραμμένων δασών. Εν τέλει, ας αναλάβει επιτέλους η πολιτεία τις ευθύνες της και ας δράσει συστηματικά και προς την σωστή κατεύθυνση μια φορά!

Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από ένα άρθρο του Μάκη Νοδάρου, που αφορά την καταστροφή του δάσους του Καϊάφα!

ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΣΠΩΜΕΝΕΣ(;) ΣΑΚΟΥΛΕΣ!

On: 20.5.09



Ηράκλειο 2/4/09

Προς: Δ/νση Πε. Χω. Περιφέρειας Κρήτης, Δ/νση Περιβάλλοντος Ν. Α. Ηρακλείου, Εμπορικές επιχειρήσεις λιανικής, Μέσα ενημέρωσης.

Θέμα: Οι σακούλες από "διασπώμενο" πολυαιθυλένιο είναι εξόχως αντι-οικολογικές!

Οι διασπώμενες σακούλες ευρείας κυκλοφορίας είναι εξόχως αντι-οικολογικές! Συχνά παρουσιάζονται παραπλανητικά και ως βιοδιασπώμενες σακούλες,. Οι πάνινες ή οι πολλαπλής χρήσης ανθεκτικές πλαστικές τσάντες είναι καλύτερες λύσεις για το πρόβλημα των πλαστικών σακουλών.

Η Οικολογική Παρέμβαση Ηρακλείου (ΟΠΗ) με ανακοίνωσή της τον περασμένο Σεπτέμβριο (με τον εύγλωττο τίτλο “Φωτοβιο-διασπώμενες πλαστικές σακούλες – η νέα φενάκη;”) επισήμανε τους λόγους για τους οποίους η μείωση της χρήσης της πλαστικής σακούλας για τα ψώνια, είναι απολύτως απαραίτητη, και προϋποθέτει συντονισμένες ενέργειες τόσο από το κράτος (περιοριστική νομοθεσία, αντικίνητρα) όσο και από τους πολίτες (αλλαγή καθημερινών συνηθειών).

Στην ανακοίνωση της η ΟΠΗ επεσήμανε πως αντί να λάβει η πολιτεία και η τοπική αυτοδιοίκηση τέτοια μέτρα, επιτρέπουν να κυκλοφορούν στην αγορά (και σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα προωθούν με τη βοήθεια χορηγών, τελευταία μάλιστα μοιράζονται και σε σχολεία!) νέες πλαστικές σακούλες από “διασπώμενο” υλικό, δηλ. πολυαιθυλένιο (polyethylene ΡΕ) με προ-οξειδωτικά πρόσθετα. Οι σακούλες αυτές παρουσιάζονται παραπλανητικά από τις εταιρείες που τις προωθούν ως “διασπώμενες” ή ακόμη και ως «φωτο-βιο-διασπώμενες» ή «βιο-διασπώμενες» και επομένως δήθεν «οικολογικές». Παρουσιάζονται ως λύση στο περιβαλλοντικό πρόβλημα που προκαλούν οι κλασσικές πλαστικές σακούλες! Σακούλες τέτοιες διατίθενται από επώνυμες αλυσίδες υπερκαταστημάτων και άλλους εμπορικούς χρήστες (φαρμακεία κ.λπ.). Οι σακούλες αυτές έχουν πάνω το σήμα του υλικού (όπως οφείλουν να έχουν), το οποίο υλικό είναι PE-HD (πολυαιθυλένιο υψηλής πυκνότητας, PE High Density), καθώς και το σήμα ή/και την διευκρίνιση ότι είναι ανακυκλώσιμο υλικό και θα πρέπει να ανακυκλώνονται!

Μετά την περιορισμένη δημοσίευση της ανακοίνωσης της ΟΠΗ, και κατόπιν αντιδράσεων από τις εταιρείες που δρουν ανταγωνιστικά στον τομέα παραγωγής αυτών των σακουλών, οι εταιρείες έσπευσαν να προστατευθούν έναντι πιθανών νομικών επιπτώσεων από τους ψευδείς αρχικούς ισχυρισμούς τους ότι τα χρησιμοποιούμενα υλικά είναι δήθεν βιοδιασπώμενα. Ας σημειωθεί ότι έχουν εκδοθεί καταδικαστικές αποφάσεις δικαστηρίων για παρόμοιους παραπλανητικoύς ισχυρισμούς σε άλλες χώρες [1]. Υπενθυμίζουμε ότι οι σακούλες που είναι πραγματικά βιοδιασπώμενες (δηλ. κατάλληλες για κομποστοποίηση) θα πρέπει να έχουν την αντίστοιχη σήμανση [2] η οποία πιστοποιεί ότι το υλικό είναι όντως βιοδιασπώμενο υπό συνθήκες κομποστοποίησης σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκό πρότυπο EN 13432/EN 14995 (αυτή η πιστοποίηση είναι ήδη υποχρεωτική σε αρκετές χώρες της Ευρώπης και επεκτείνεται σε άλλες).

Έτσι, οι νέες σακούλες που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά, παρουσιάζονται πλέον απλά σαν «διασπώμενες». Όμως με μικρά γράμματα πάνω στις σακούλες εξακολουθούν να αναφέρονται αόριστα και παραπλανητικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή:

• Αναφέρουν ότι η διασπώμενη σακούλα πρέπει να ανακυκλώνεται: η ανακύκλωση όμως αυτών των υλικών μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στις βιομηχανίες ανακύκλωσης αλλά και στους χρήστες του τελικού προϊόντος ανακύκλωσης διότι παράγει προβληματικά -διασπώμενα- προϊόντα ανακύκλωσης πολυαιθυλενίου με προ-οξειδωτικά πρόσθετα [3].

• Ποια είναι η τύχη των διασπώμενων σακουλών «αν κακώς αφεθούν στο περιβάλλον» όπως αναφέρουν οι εταιρίες, πράγμα όμως που είναι βέβαιο ότι θα συμβεί; Υποτίθεται ότι διασπώνται σε μικρά τρίμματα μετά από ικανή έκθεση σε ακτινοβολία και θερμότητα. Αυτό όμως δεν είναι βέβαιο [4], διότι μπορεί να βρεθούν οπουδήποτε: να καλυφθούν από άλλα σκουπίδια, να βρεθούν στη θάλασσα, ή ακόμη να πάνε κατευθείαν στη χωματερή [3]. Αυτή η διάσπαση επέρχεται μετά από πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Το δε πολυαιθυλένιο, με τους ιδιαίτερα ισχυρούς ομοιοπολικούς δεσμούς άνθρακα που περιέχει, έχει χρόνους ζωής που φτάνουν και τα εκατό χιλιάδες χρόνια!

• Τι συμβαίνει με τα τρίμματα του υλικού, βλ. ΡΕ, που προκύπτουν ; Υπάρχει ο αναπόδεικτος ισχυρισμός ότι αποδομούνται από μικροοργανισμούς (βακτήρια, μύκητες) [4]. Αυτό που είναι σίγουρο είναι η πανταχόθεν αύξουσα διασπορά αοράτων τριμμάτων πολυαιθυλενίου [3], [5]! Έχει δειχθεί ότι μικροί θαλάσσιοι οργανισμοί καταναλώνουν αυτά τα τρίμματα ΡΕ (αλλά δεν τα αποδομούν), τα οποία ανεβαίνουν έτσι στην τροφική αλυσίδα [5]. Συνολικά, προκαλείται ρύπανση αόρατη και ανεξέλεγκτη με σωρευτικές και απρόβλεπτες επιπτώσεις για το περιβάλλον και τον άνθρωπο - ίσως οδεύουμε ταχύτατα προς ένα νέο είδος: το Homo Plasticus.

• Εξάλλου, αν η βιοδιάσπαση των υλικών αυτών ήταν πραγματικά εφικτή, οι εταιρείες θα είχαν λάβει τη νόμιμη έγκριση από οργανισμούς πιστοποίησης και θα μπορούσαν να ονομάζουν νομίμως αυτά τα πλαστικά «βιοδιασπώμενα» ή κατάλληλα για κομποστοποίηση [2], [6] ! Όμως αυτά τα υλικά δεν πληρούν τα κριτήρια για τα βιοδιασπώμενα υλικά ή για τα υλικά κατάλληλα για κομποστοποίηση, ούτε σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές [2] ούτε σύμφωνα με τις Αμερικανικές προδιαγραφές [6].

Βεβαίως, σημειώνουμε ότι υπάρχουν και πραγματικά, πιστοποιημένα, βιοδιασπώμενα υλικά [2], [6] με βάση κυρίως φυσικές πρώτες ύλες όπως το άμυλο. Π.χ. τα υλικά PHA (polyhydroxylalkanoates) [6]. Αυτά όμως τα πραγματικά πιστοποιημένα βιοδιασπώμενα υλικά είναι αρκετά ακριβά για να γίνουν σακούλες, απαιτούν γραμμές παραγωγής διαφορετικές από αυτές των προϊόντων ΡΕ, ενώ η χρήση τους θα πρέπει να υποστηρίζεται με λειτουργία εγκαταστάσεων κομποστοποίησης σε επίπεδο δήμων για την διάθεσή τους και αξιοποίησή τους μετά τη χρήση τους, όπως σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες.

Συμπερασματικά, οι διασπώμενες και βαφτισμένες «οικολογικές» πλαστικές σακούλες με βάση το πολυαιθυλένιο (PE) είναι πολύ χειρότερες από τις «κλασικές». Είναι επιτακτικό να σταματήσει αμέσως η διάθεσή τους στο κοινό, τόσο λόγω της σοβαρής περιβαλλοντικής επιβάρυνσης που προκαλούν, όσο και λόγω της στρεβλής αντίληψης που δημιουργούν σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος! Οι πάνινες ή οι πολλαπλής χρήσης, ανθεκτικές, πλαστικές τσάντες, που θα χρεώνονται στον καταναλωτή – όπως συμβαίνει στη Γερμανία και τις Σκανδιναβικές χώρες, είναι η λύση που προτείνουμε.

Οικολογική Παρέμβαση Ηρακλείου

Πηγές:

[1] http://www.european-bioplastics.org/index.php?id=162. False Claims have been sentenced: The way of advertising these products has been examined in two lawsuits. In both cases the sentence was that producers/marketers made false claims with respect to degradability or compostability.

[2] http://www.european-bioplastics.org/index.php?id=156. The protected "compostablity label" (called "seedling") may only be used for certified products. The logo as well as the number of the certificate printed on the product allow to identify the producer and the proοf of conformity: The product that has been tested and the marketed one must coincide.

[3] http://www.rsc.org/education/teachers/learnnet/inspirational/resources/6.1.2.doc. Photodegradable plastic is usually made of oil-based polymers, just like ordinary plastic. It either has bonds in its structure that can be weakened and broken by sunlight, or it contains a chemical additive which absorbs light and then attacks the polymer and breaks some of the bonds. Once a photodegradable plastic is exposed to light it begins to break down – whether you want it to or not. This can be disastrous if it is mixed in with other plastics during recycling. Photodegradable plastics tend to break down into small particles of plastic rather than decomposing completely. The idea is that these small pieces will then biodegrade. Unfortunately, they are often not biodegradable and so remain in the environment. The effect that a build-up of small pieces of plastic in the soil might have on the environment has not been investigated. At present, most plastic waste ends up in a landfill site where it is buried in a dark hole in the ground. Under these conditions, photodegradation cannot take place. ...With this in mind, the British Plastics Federation (a trade association of plastics manufacturers) opposes degradable plastics on the grounds that plastic waste is best recycled. The environmental pressure group Friends of the Earth’ agrees, arguing that degradable plastic does nothing to promote lasting solutions to plastic waste and that we should be aiming to reduce the amount of plastic we use in the first place and reuse or recycle what we do use.

[4] http://www.bpiworld.org/Files/PressRelease/PRWA6z8W.pdf

[5] R.C. Thompson et al., Lost at Sea: Where Is All the Plastic? άρθρο στο Science 304, 838 (2004).

[6] http://www.ciwmb.ca.gov/Publications/Plastics/2009001.pdf. Επίσημο κείμενο της πολιτείας της Καλιφόρνια, ΗΠΑ.


Την ανακοίνωση την βρήκαμε από το ecocrete.gr.

ΜΑΛΛΙΑΚΟΣ: ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΨΑΡΙΑ;

On: 12.5.09


Η καταστροφή των καλαμιώνων σε μήκος 50 χλμ., προκειμένου να γίνουν τα οδικά έργα στο πέταλο του Μαλιακού, είναι η αιτία του μαζικού θανάτου των ψαριών, υποστηρίζει στο ΟΙΚΟ η κ. Θεοδώρα Σερετάκη, βιολόγος, μηχανικός Οικολογικής Διαχείρισης Περιβάλλοντος και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Kassel της Γερμανίας.
Για το θάνατο των ψαριών στον Μαλιακό κόλπο δημιουργήθηκε μια μικρή αναστάτωση και το ζήτημα «θάφτηκε» μαζί με τα νεκρά ψάρια. Κανείς δεν αναζήτησε αιτίες και ευθύνες. Κανείς δεν έδωσε προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Μπροστά στη βιασύνη για την ολοκλήρωση των έργων του αυτοκινητόδρομου στο πέταλο του Μαλιακού, δεν υπάρχει χρόνος για ανασύνταξη των μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων των έργων, που μόνο τέτοιες δεν είναι. Σχεδόν σε όλο το μήκος του, ο αυτοκινητόδρομος περνά τουλάχιστον 50 χλμ. μέσα από ευαίσθητους υγροβιότοπους, με αιχμή το δέλτα του ποταμού Σπερχειού. Στο δέλτα αυτό, όπου διακλαδώνονται τρεις διαφορετικές γέφυρες, έγινε η μεγαλύτερη ζημιά. Οι παρεμβάσεις στο οικοσύστημα του δέλτα έγιναν βίαια, χωρίς να έχουν ληφθεί ούτε τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας. Ομως, αυτά τα οικοσυστήματα απαιτούν ιδιαίτερη προστασία και συγκεκριμένα αντισταθμιστικά έργα κατά την κατασκευή των έργων.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΦΙΛΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΞΙΚΑ ΦΥΚΙΑ
Ο Σπερχειός ποταμός έχει υποστεί μεγάλη ρύπανση και γι' αυτό είναι γεμάτος με καλαμιώνες. Αυτοί καθαρίζουν και κατακρατούν τις ρυπαντικές ύλες και λειτουργούν σαν αποθήκες υλικών. Οταν το δέλτα του ποταμού μετατράπηκε σε εργοτάξιο, έγιναν βίαιες αλλαγές. Ξεριζώθηκαν τα καλάμια, πειράχτηκε η κοίτη του ποταμού, εγκλωβίστηκε το πλάτος του, αυξομειώθηκε η ταχύτητα ροής του νερού, μπαζώθηκαν τα πρανή κατά μήκος του ποταμού. Με το ξερίζωμα των καλαμιών, έπαψε να υπάρχει το φυσικό φίλτρο προστασίας από τα λύματα, τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα. Το ποτάμι έγινε ευάλωτο και έμεινε ανοχύρωτο στο ρυπογόνο «κοκτέιλ» από οργανικές και ανόργανες ύλες, που τώρα δεν κατακρατούνται, αλλά απελευθερώνονται και μεταφέρονται στα τρεχούμενα νερά. Οι ρύποι, μη βρίσκοντας πλέον κανένα εμπόδιο, χύνονται ανεξέλεγκτα στη θάλασσα. Στη διαδρομή του ποταμού, άλλοι φυτικοί μικροοργανισμοί, τα φύκια, βρίσκουν την ευκαιρία να παρέμβουν και να αναπτυχθούν. Πρόκειται για συμπληρωματικές καλλιέργειες των καλαμιών. Τρέφονται με τα υλικά που παρασύρει το νερό από τους κατεστραμμένους καλαμιώνες και αναπτύσσονται με φωτοσύνθεση. Εδώ, όμως, η φιλότιμη προσπάθεια της φύσης να αντισταθμίσει τις καταστροφές δεν επαρκεί. Διότι τα φύκια έχουν τεράστια υπερπαραγωγή σε λίγες ώρες, που καταλήγει σε ελάχιστο χρόνο στη θάλασσα. Εκεί συσσωρεύεται η μαζική παραγωγή τους. Είναι θέμα χρόνου. Τα φύκια, για να αντεπεξέλθουν στον υπερπληθυσμό, παράγουν τοξίνες και αλληλοεξοντώνονται. Ο μαζικός θάνατός τους δημιουργεί έλλειψη οξυγόνου, με αποτέλεσμα το θάνατο των ψαριών από τοξίνες και ασφυξία.
Ο καλαμιώνας, με το ριζικό του σύστημα, καθαρίζει τα νερά και αποτελεί τον φυσικό «νεφρό» μεταξύ στεριάς και θάλασσας. Γι' αυτό, αυτοί οι βιότοποι αποτελούν φυσικές ζώνες προστασίας των υδάτων. Είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου οι βιολογικοί καθαρισμοί δεν λειτουργούν. Σε χοιροστάσιο της Μακεδονίας, με τη λειτουργία βιολογικού καθαρισμού από τεχνητό καλαμιώνα, σταμάτησαν να βγαίνουν ψόφια ψάρια στα αρδευτικά κανάλια, που αποτελούσε μόνιμο φαινόμενο κάθε άνοιξη.

Πόσοι καλαμιώνες χάθηκαν άραγε και με τι επιπτώσεις κατά μήκος των έργων της Εγνατίας Οδού και πόσοι άλλοι θα χαθούν κατά μήκος της Ιόνιας Οδού; Πόσα ψάρια θα πεθάνουν και πόσες πλημμύρες θα δημιουργήσουν ζημιές δισεκατομμυρίων;

Τα νερά της Μακεδονίας και της Θράκης, όπου εκβάλλουν οι μεγαλύτεροι ποταμοί των Βαλκανίων, προστατεύονται από ατελείωτες ζώνες καλαμιώνων και άλλων φυτών. Αυτές κρατάνε ακόμα εκεί ζωντανά τα ψάρια και τις θάλασσες. Δεν είναι τυχαίο που οι υγροβιότοποι της βόρειας Ελλάδας προστατεύονται από τη συνθήκη Ραμσάρ. Οι αγρότες των κάμπων, απληροφόρητοι, ζητούν και προσπαθούν επίμονα να καταστρέψουν τα καλάμια, που τους προστατεύουν από τα ίδια τους τα δηλητήρια.

Πριν από λίγα χρόνια, η τότε υπουργός Πολιτισμού αγανακτούσε για την ετήσια επιβάρυνση του προϋπολογισμού στο υπουργείο της με 350.000 ευρώ για την καταστροφή των καλαμιών στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά. Η Ελλάδα πληρώνει αδρά για να καταστρέφει τον καλαμιώνα που προστατεύει τον Ευβοϊκό κόλπο από τη ρύπανση και τα ψόφια ψάρια.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΑΜΙΩΝΕΣ ΤΟΥΣ;
Τα Everglades των ΗΠΑ στη Φλόριντα είναι ένα τεράστιο έλος με έκταση 4 εκατομμυρίων στρεμμάτων που προμηθεύει καθαρό νερό σε 5 εκατομμύρια κατοίκων και φυσικά τελεί υπό αυστηρή προστασία. Για τη διατήρηση και τη διαχείριση του έλους αυτού, δουλεύουν πάνω από 1.500 άτομα ειδικευμένου προσωπικού.
Σήμερα, στη Γερμανία, έχουν αντιληφθεί τις ολέθριες επιπτώσεις της αποξήρανσης των υγροβιότοπων ώστε, κατά την κατασκευή νέων δρόμων, να λαμβάνονται αντισταθμιστικά μέτρα, δημιουργώντας τεχνητούς υγροβιότοπους δίπλα στους δρόμους.
Στον ανεπτυγμένο κόσμο είναι πλέον αδιανόητο έργα σαν τον αυτοκινητόδρομο του Μαλιακού να εκτελούνται αποκλειστικά από επιστήμονες απόφοιτους των κλασικών πολυτεχνικών σχολών. Απαιτείται άμεση συνεργασία με ειδικούς που αντιλαμβάνονται τους οικολογικούς νόμους και την πολυπλοκότητά τους σε κάθε τεχνική παρέμβαση.
Η Ελλάδα ξεκίνησε τον 21ο αιώνα αποφασισμένη, όπως φαίνεται, να καταστρέψει τους υδάτινους πόρους της αλλάζοντας τον ρου των ποταμών και ξεριζώνοντας τους καλαμιώνες. Αυτά τα έργα βαφτίζονται αναπτυξιακά και περιβαλλοντικά. Σε αυτή την απόφαση συμφωνούν σύσσωμοι κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Ο σκοταδισμός για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις -που είναι ταυτόχρονα και οικονομικές- κυριαρχεί.


Όλο το παραπάνω κείμενο και η φωτογραφία είναι της Θεοδώρας Σερετάκη, για το περιοδικό ΟΙΚΟ της Καθημερινής, με ημ/νία δημοσίευσης 9/5/09.

ΦΩΚΙΔΑ: ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ!

On: 11.5.09



Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η
Συλλογικών Φορέων και Πολιτών
της 'Αμφισσας και της Φωκίδας

Με αφορμή την αίτηση της εταιρείας ΕΛΜΙΝ Α.Ε. για χορήγηση άδειας ερευνών και εξορύξεως βωξίτη στη Γκιώνα, αποφασίσαμε να τοποθετηθούμε επί της βάσης του ζητήματος αυτού και να θέσουμε την εικόνα στο γενικό της πλαίσιο. Έχει έλθει άλλωστε –πιστεύουμε- ο καιρός που πρέπει αυτή η συζήτηση να διεξαχθεί ευρέως και ανοιχτά στον τόπο μας και ασφαλώς έχει έλθει η εποχή να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις που αφορούν στο μοντέλο ανάπτυξης και στην ποιότητα ζωής που οραματιζόμαστε και προσδοκούμε για τη Φωκίδα του 21ου αιώνα.

Η εξορυκτική δραστηριότητα των μεταλλευτικών εταιρειών βασίζεται στην παραχώρηση δικαιωμάτων μεταλλειοκτησίας, που τους έχουν μεταβιβαστεί μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες στο απώτερο, αλλά και σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Αποτέλεσμα: Ολόκληρη σχεδόν η Φωκίδα είναι χωρισμένη σε μεγάλα παραλληλόγραμμα μεταξύ τριών μεταλλευτικών εταιρειών. Η εικόνα που αντικρίζει, όποιος μελετήσει το μεταλλευτικό χάρτη του νομού μας, δημιουργεί συνειρμούς αποικιοκρατικών καταστάσεων. Ακόμη και μέσα στην πόλη της 'Αμφισσας υφίσταται δικαίωμα μεταλλειοκτησίας υπέρ μεταλλευτικής εταιρείας και θεωρητικά υπάρχει πάντα η δυνατότητα να μας διώξουν από τα σπίτια μας για να σκάψουν…

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν επιθυμεί να σταματήσει η μεταλλευτική δραστηριότητα, αρκεί ο τρόπος, με τον οποίο οι μεταλλευτικές εταιρείες εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο του τόπου μας, να μην παραβιάζει τις κοινά πλέον αποδεκτές αρχές της προστασίας του περιβάλλοντος και της αειφόρου ανάπτυξης και φυσικά να λειτουργούν στα πλαίσια του νόμου.

Είναι όμως βέβαιο ότι επιτέλους πρέπει να τεθούν κάποια όρια, τα οποία απαιτεί πλέον και η τοπική μας κοινωνία (κατά τη γνώμη μας, στη μεγάλη της πλειοψηφία…). Ας συμφωνήσουμε στα ελάχιστα αυτονόητα:
1. Καμιά νέα επιφανειακή εξόρυξη.
2. Καμιά έρευνα ή εξόρυξη οποιουδήποτε τύπου μέσα στους οικισμούς, στις πόλεις και τα χωριά μας.
3. Καμιά έρευνα ή εξόρυξη οποιουδήποτε τύπου μέσα στα δάση (οφείλει ασφαλώς και το κράτος μας να οριοθετήσει τα δάση με τη σύνταξη επιτέλους Δασολογίου…).
4. Καμιά έρευνα ή εξόρυξη οποιουδήποτε τύπου μέσα σε καθορισμένες ζώνες προστασίας του περιβάλλοντος, του τοπίου ή της βιοποικιλότητας (λ.χ. NATURA, Δελφικό Τοπίο, Καταφύγια 'Αγριας Ζωής).

Τι είδους νομοθεσία και τι κατοχυρωμένα δικαιώματα μπορεί να είναι αυτά που αντιβαίνουν τόσο προκλητικά στη συνταγματική προστασία των δασών; Τι είδους νόμιμα δικαιώματα είναι αυτά που προσβάλλουν βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προσπερνούν ανέξοδα κάθε έννοια στοιχειώδους προστασίας του περιβάλλοντος;
Το λόγο έχουν πλέον η πολιτεία, τα πολιτικά κόμματα και η τοπική ηγεσία. Το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό και δευτερευόντως νομικό! Είναι ζήτημα επιλογών και προτεραιοτήτων. Επιτέλους η άσκηση πολιτικής δε μπορεί να είναι μόνο διαχειριστική. Οι ανάγκες της Ελλάδας του 2010 είναι διαφορετικές από εκείνες του 1950 ή του 1970. Η κατάργηση (απαλλοτρίωση, περιορισμός ή όπως αλλιώς…) του δικαιώματος μεταλλειοκτησίας ή πολύ απλά η νομοθετική απαγόρευση ερευνών και εξορύξεων στις παραπάνω αναφερόμενες περιπτώσεις είναι επιβεβλημένη και αποτελεί ευθύνη ασφαλώς της Πολιτείας και όχι των εταιρειών.

Σε τελευταία ανάλυση, πιστεύουμε ότι η θέσπιση και η εφαρμογή ενός σαφούς χωροταξικού πλαισίου λειτουργίας, που θα οριοθετεί τη μεταλλευτική δραστηριότητα με κριτήρια που ανταποκρίνονται στις σημερινές καταστάσεις, ζωτικές ανάγκες και ευαισθησίες, είναι προς το όφελος και των μεταλλευτικών εταιρειών, τουλάχιστον όσων έχουν εντάξει στην επιχειρηματική τους δράση τις έννοιες της κοινωνικής ευθύνης και της αειφορίας.

Η Φωκίδα και ιδίως οι μελλοντικές γενιές δικαιούνται να τους παραδώσουμε το ελάχιστο εναπομένον φυσικό περιβάλλον απείραχτο. Δεν επιτρέπεται η δική μας γενιά να επιβιώσει εις βάρος των παιδιών μας και να κατασπαταλήσουμε όλους τους φυσικούς πόρους, καταστρέφοντας ταυτόχρονα δάση, αλπικά λιβάδια, φαράγγια, βιοτόπους, γενικότερα φύση και τοπίο που κληρονομήθηκε διά μέσω των αιώνων σε αυτήν εδώ την ευλογημένη περιοχή!

Με το ανωτέρω σκεπτικό αποκρούουμε κατηγορηματικά κάθε περίπτωση ερευνών και εξορύξεων στα παρθένα δάση και προστατευόμενα φυσικά τοπία, για τα οποία αιτείται να της δοθεί σχετική άδεια οποιαδήποτε μεταλλευτική εταιρεία.

Επιπλέον καλούμε τους συμπολίτες μας και τους συλλογικούς φορείς, με πνεύμα ενότητας, με δημοκρατική ευαισθησία, αλλά χωρίς αφορισμούς ή φανατισμούς, να εξελίξουν και να εμπλουτίσουν τον ανοιχτό διάλογο για το σημαντικό αυτό θέμα. Ζητούμε ιδίως την άμεση ενασχόληση της τοπικής και κεντρικής πολιτικής ηγεσίας και την ανάληψη όλων των απαραίτητων πρωτοβουλιών σε ένα ζήτημα που επηρεάζει καθοριστικά την προοπτική του τόπου μας για τις επόμενες δεκαετίες.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
'Αμφισσα, 14 Απριλίου 2009
(Με πρωτοβουλία της Συντονιστικής Επιτροπής Συλλογικών Φορέων της ¶μφισσας)
1. Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος 'Aμφισσας
2. Κινηματογραφική Λέσχη 'Aμφισσας
3. Πολιτιστικό Κέντρο Φωκίδας
4. Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών 'Aμφισσας ¨Οι 'Aγιοι Ανάργυροι¨
5. Εμπορικός Σύλλογος 'Aμφισσας
6. Σύνδεσμος Εφέδρων Αξιωματικών Νομού Φωκίδας
7. Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος 'Aμφισσας
8. Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Νομού Φωκίδας
9. Πανελλήνια Ένωση Τεχνικών Ο.Τ.Ε. Νομού Φωκίδας


Το παραπάνω κείμενο μας ήρθε με e-mail από την Κίνηση Προστασίας Ορεινής Φωκίδας. Μπορείτε να υπογράψετε το κείμενο διαμαρτυρίας εδώ!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ...

On: 5.5.09



Λοιπόν, για μια ακόμα ανάρτηση θα επιστρέψουμε σε θέμα που είχαμε ασχοληθεί και στο παρελθόν. Από το ιστολόγιο της Συμπαράταξης Βοιωτών για το περιβάλλον λάβαμε ένα mail που μας ενημερώνει ότι η οικολογική κίνηση Αντίκυρας “η ΑΡΤΕΜΙΣ” (μέλος του δικτύου της Συμπαράταξης Βοιωτών για το περιβάλλον), σε συνεργασία με το δίκτυο κινήσεων πολιτών Κορινθιακού, οργανώνουν ανοιχτή εκδήλωση στην Αντίκυρα, το Σάββατο 9 Μαΐου, στις 7.00 το απόγευμα, στην πλατεία της Αντίκυρας. Η εκδήλωση έχει θέμα την:
“ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΙΕΣΗ
ΣΤΟΝ ΚΟΛΠΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ”.
Για να εξηγήσουμε καλύτερα θα δανειστούμε ορισμένα κομμάτια από το ιστολόγιο της Κίνησης. Λοιπόν, για πολλά χρόνια λειτουργεί στην περιοχή της Βοιωτίας, στην πλευρά που βρέχεται από τον Κορινθιακό εργοστάσιο της Αλουμίνιο της Ελλάδας.
Αυτή η μονάδα, στην έκταση της οποίας (σημειώνουμε ότι απαλλοτριώθηκε για τον ειδικό σκοπό της εγκατάστασης μονάδων αλουμίνας και αλουμινίου) επιχειρείται, τα τελευταία χρόνια, να εγκατασταθεί ένα ενεργειακό κέντρο, σε συνεργασία με την ισπανική ENDESA. Έχει, ήδη, κατασκευαστεί η πολυσυζητημένη μονάδα συμπαραγωγής με φυσικό αέριο, 334 MW (χωρίς να έχει τεθεί σε λειτουργία ακόμη), κατασκευάζεται δεύτερη μονάδα φυσικού αερίου, 412 MW (έχουν γίνει προσφυγές για την αποτροπή της), υπάρχει διατυπωμένη σκέψη για τρίτη μονάδα φυσικού αερίου, ενώ εκεί σχεδιάζονταν και η μονάδα λιθάνθρακα των 600 MW. Επίσης αυτή η μονάδα είναι υπεύθυνη για την παραγωγή 800.000 τόνων ετησίως κόκκινης λάσπης (που απορρίπτονταν στο σύνολό της στον Κορινθιακό, ενώ και τώρα ένα μεγάλο μέρος της έχει την ίδια τύχη).
Περισσότερα για την κόκκινη λάσπη, μπορείτε να δείτε στην παλιότερη ανάρτησή μας (είναι το πρώτο link σε αυτή την ανάρτηση).
Πρόσφατα, η εταιρία έκανε μήνυση για πλαστά στοιχεία στις έρευνες που πραγματοποίησε η οργάνωση (για περισσότερα εδώ). Πάντως θα ήταν πολύ χρήσιμο να μπορέσει κάποιος να πάει στην εκδήλωση, μιας και εμείς βρισκόμαστε αρκετά μακρυά και να μας στείλει περισσότερα στοιχεία, όπου θα παρουσιαστούν τα εξής:

“Αποτίμηση περιβαλλοντικών μελετών για την κατασκευή και λειτουργία των θερμοηλεκτρικών σταθμών στην περιοχή του όρμου της Αντίκυρας»
Ομιλητής: Παπανίκας Δημήτριος. τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών.
Τμήμα Μηχανολόγων & Αεροναυπηγών Μηχανικών
Τομέας Ενέργειας, Αεροναυτικής & Περιβάλλοντος

"Επιπτώσεις στο χερσαίο και παράκτιο χώρο της ευρύτερης περιοχής της λειτουργίας του βιομηχανικού συγκροτήματος της ¨Αλουμίνιον της Ελλάδος"
Ομιλητές:
Δρ. Χρ. Αναγνώστου. Γεωλόγος - Ιζηματολόγος
Διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας του ΕΛΚΕΘΕ.
Δρ. Ι. Χατζηανέστης. Χημικός - Ωκεανογράφος
Κύριος Ερευνητής στο Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας του ΕΛΚΕΘΕ.

Θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να ακούσουμε και την πλευρά των περιβαλλοντικών οργανώσεων,αλλά και να δούμε τα επιστημονικά αποτελέσματα. Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να κρίνει, αλλά η κατάσταση στον Κορινθιακό είναι πραγματικά τραγική. Μία θάλλασσα που ήταν γεμάτη ζωή, σιγά σιγά καταστρέφεται για χάρην των χρημάτων και του κέρδους και δυστυχώς όχι μόνο από μία επιχείρηση...

Επισκέψεις από 28/6/07...